Biri kesinlikle beni gözetliyor.
Bu sabah ay bana göz kırpıyordu.
Cunda Adası’ndaki sabahın erken saatlerinde büyüleyici sokak cephesinin üzerinde altın ve biraz gotik aydınlatılmış gökyüzüne bakarak telefonumu havada tuttum. Su samuru şeklindeki fıskiyeden su yumuşak bir şekilde çınladı, kaldırımdaki Çillerin tırnaklarının tık tık sesi ve yolcusu muhtemelen işe giderken ara sıra yoldan geçen bir arabanın dışındaki diğer tek ses.
O —ay – imajını yakalamaya çalışırken bulutların arasında titredi. Biraz işbirlikçi, ama değil. Burada ama değil. Her zamanki gibi mevcut, eğlenceli ve gizemli.
Her zamanki gibi önceki sabah Türkiye’de uyandım, ama başımı kendi yatağımdan Cunda Adası’ndaki bir arkadaşımın yatağına getirdiğim bir yastığa yatırdım.
Bu geziyi daha sonra hakkında daha fazla yazacağımdan emin olduğum bir anıt için yaptım. Benim ‘Ay‘ dediğim sevgili anam cara için. Geçen kış aniden ve şiddetle geçen ruh kız kardeşim. Onun ölümünü ve benden uyandırdığı ritüeli yazdım. Onu sık sık düşünüyorum, özellikle ay ‘aylıkken’. “Ay” lakaplı bir varlık başka nasıl anılır. Bu uygun bir heykel. Sık sık duygularla şişerdi. Bana nasıl hissedeceğimi, tamamen ağdalandığında veya çeşitli hallerde zayıfladığında onunla nasıl birlikte olacağımı gösterdi. Ona çok değer verdim. Onu bir kız kardeş gibi sevdi, aynı zamanda bir kızı. Belki de başka bir hayattaki bir sevgili, kesinlikle ruhumun gerçek arkadaşı olarak tekrar tekrar.
Şimdilik Mina’nın batmasına izin vereceğiz ve ay’a ve en son yolculuğuma geri döneceğiz, yaşadığım vadi ile ülkenin batı kıyısı arasında yol alan kara tepe ve yüksek dağ geçitlerinden yüzlerce kez olmasa da onlarca kez geçtim.
Saat sabahın 3: 30’undaydı, kendi savurma ve dönüşümden bıktım ve ayağa kalkıp eşyalarımı toplamayı bitirmeye karar verdim ve yolculuk için sevgili bir arkadaşım olan “O Adam” dan ödünç aldığım 2003 gümüş Dodge Intrepid’e koymaya karar verdim. Aklım gecenin çoğunda olasılık katmanlarında sörf yapmakla meşguldü: Kendi arabam yerine arabasını almak için doğru seçimi yapmış mıydım? Bir şey ‘kapalı’ hissettirdi, ama sonra yine her şey yeterince iyi hissettirdi ve seyahatin ana simgelerinden biri olan Doğu Cunda’dan geçerken arabasında kendimi ‘görmeye’ devam ettim. Özellikle öğleden sonra güneşin vadiyi altın ve bronzla öptüğü, esintinin tozlu adaçayı fırçalarını gıdıkladığı ve nehrin size parladığı nefes kesici ve tanıdık bir manzara. Doğal katılım, özellikle bir yavru taşırken her zamanki araba molalarımdan biri.
Fazla düşünmek ve ikinci tahminde bulunmak, arkamda bırakmak için aktif olarak ‘çalıştığım’ kalıplardır. Bu ruminasyonları şu sözlerle değiştiriyorum: “‘Hissettiğime’ ve ‘bildiğime’ güveniyorum.” Benim ’bilgim‘ derindir ve ’duygularım’ doğrusal olarak güvenilir olmasa da genellikle doğrudur. Ne hissediyordum? Sıkıntı ve stres katmanları, ancak daha derin bir güvenlik ve istikrar ‘ipliği’. Vay, vay, vay! Bu doğru muydu?
Yürürken Çiller aya baktım, yardımsever bir şekilde aşağıya baktım ve sık sık yaptığım gibi fotoğraf çekmek için telefonumu kaldırdım. “Ne kadar tuhaf. Ay bu sabah bir portala benziyor “dedi” Birkaç mesaj gönderirken ve yola çıkmaya hazırlanırken kendi kendime düşündüm. Bir cevap (arabanın sahibinden) ”Dikkatli ol”, özellikle uğursuz hissetmiyordu, özellikle saat 4: 30’da hala uyuduğunu çok iyi bildiğim zaman dikkatsizce düşünceliydi.
Yani ….gidiyoruz!
Karayolunda yaklaşık 70 mil hızla ilerlerken karanlık bizi sardı (Çiller ve ben). Yaklaşan trafiğin ışıkları dostça değildi ve sanki bir önseziymiş gibi sıcaklık göstergesine bakmaya devam ettim. Birdenbire, dikkatimin sadece birkaç dakikalığına yolun kıvrımlarında dolaşmasına izin verdikten sonra, sadece sıcaklık göstergesinin kırmızıya döndüğünü görmek için aşağı baktım.
“Peki, git!” Açıkça ve Çillerden başka kimseye bağırmadım, sonra arabayı mümkün olduğunca çabuk ve güvenli bir şekilde yoldan çekmeye devam ettim.
Solunum hızım normale döndüğünde arkadaşımı aradım, “O Adam”, ve bir takip metnini ateşledi. “Huston, bir sorunumuz var!” Sadece ne olduğunu, nerede olduğumu ve “Lütfen beni en kısa sürede ara!” O zaman beklemekten başka yapacak bir şey yok.
Birkaç yıl önce annemi Teksas’tan almak için hacca gittiğimizde Subaru’mdaki motoru öldürdük. Koşullar oldukça benzer hissediyordu. Aklım, Korkusuzların motorunu henüz ‘pişirmiş’ olma ihtimalimden vazgeçemezdi.
git!” Yani, daha ne söylenebilir ki?
Ama “O Adam” beni geri aradığında söylediği şey, “İçine soğutucu koymak, sonra beni geri aramaktı.” Açık talimatları takip edebildim çünkü tesadüfen arka koltukta tam bir antifriz sürahisi vardı. Mantıklı olduğunu düşündüğüm kadarını ekledikten sonra (çizgilerin nerede olduğunu görmek neredeyse imkansızdı) arabaya geri döndüm ve şaşkınlığıma kapıldım — döndü! Bu yüzden, geçitten aşağı doğru şehre süzüldüm, ışığın içinden geçerken kaputun altından bol miktarda buhar dökerken ve “Conoco” olarak bilinen vahaya park etmeye geldiğimde tekrar kırmızı çizgiye doğru yol aldım.
“Şey … git!” Demek istediğim, gerçekten söylenecek başka ne var?
“O Adamın” diyeceği bir şey vardı, “İçine daha fazla soğutucu koy.”
Eminim herkes bilir … yani, üzerinde “Sıcakken açmayın” yazıyor, sıcakken radyatör kapağını açmamak için. Baskı altında aptalca şeyler yaparız. Gerçekliğin doğası ya da gerçek olanla tam olarak ‘hizalanmayan’ kendi yeteneklerimiz hakkında varsayımlarda bulunuruz. Telefonda “O Adam” la konuşurken kapağı açtım ve ne olduğunu düşünüyorsun? Lanet şey suratımda lanet bir şofben gibi patladı!
Yandım mı? Biraz, evet. Ayrıca kaput çöktü, telefonum uçtu ve adrenalinim önümüzdeki 20 dakika boyunca richter ölçeğinde saf bir 10’a çarptı.
“Şey … git!” Demek istediğim, gerçekten söylenecek başka ne var?
”O Adam” dedi bana tekrar, “İçine daha fazla soğutucu koy.”
Bekle ….deja vu sen misin?
Antifrizi ağzımdan, saçımdan ve yüzümden yıkadıktan sonra içine daha fazla soğutucu koydum. Bana öyle geliyordu ki felaket devralmıştı. Kaldırım sırılsıklam olmuştu. İçine ne kadar antifriz döktüğümün sonu yoktu ve sanki arabanın altından damlıyormuş gibi görünüyordu. Bu şekilde sürmem mümkün değil. Yoksa yapabilir miyim?
“O Adam” öyle düşünüyor gibiydi. Bana ormanın boynuna nasıl ‘topallatılacağına’ dair özel talimatlar verdi, böylece arabamı alıp ertesi gün yolculuğuma devam edebildim çünkü o gün açıkça ‘vuruldu’. Yoksa öyle miydi?
Doğuya 50 mil kadar geri döndükten sonra, geldiğim geçitten geri döndükten sonra, karnımın yerleşmesine izin vermek için bir kamyon durağına çekildim ve ne kadar soğutma sıvısının püskürdüğünü görmek için arabanın alt tarafını inceledim. Sadece 20 dakika oturduktan sonra-su birikintisi yok. “Peki, ne oluyor?” Haklı olarak düşündüm. Kaputun altında dolaştıktan birkaç dakika sonra, birkaç genel giyen adam geldi ve sordu, “Peki, burada neler oluyor gibi görünüyoruz, Küçük hanım?” Bu, erkeklerin en sevdiğim sorularından biri çünkü bunu sıklıkla bir tür mekanik çözüm izliyor. Erkekler bir şeyler bilir ve arada bir bilgeliklerini kabul etmek ve yardım etmek harikadır, özellikle de kendinizin şaşkınlığının ötesinde, antifrizle sırılsıklam ve ciddi şekilde mekanik derinliğin dışındayken.
Tam bir özet aldıktan sonra durumum hakkındaki tahminleri: “İyi olacaksın.”
Hmmmmm…
O sabah 5.000. kez “O Adam” ile telefonda:
Ben: “Başarabileceğimi düşünüyor musun?”
O: “Ne kadar şanslı hissediyorsun?”
Ben: (homurdanıyor) “Cidden … bağırsakların ne diyor?”
O: (duraklar) “Bence iyi olacaksın.”
Ben: (derin nefes alır) “Ben de öyle hissediyorum.”
Ve haklıydım. Ben geldiğimden beri araba mükemmel bir beyefendi gibi davrandı. Gerçekten biraz kafa karıştırıcı, ama ben nimetlerle tartışacak kimim?
Şimdi burada Washington’lu arkadaşımın ona “yüceltilmiş dolap” dediği dairede oturuyorum. Tam olarak küçük “Hippi” kalbimi mutlu eden şeyleri yapan bir gün arkamda. Kahve, köpek kucaklamaları, daha fazla kahve, bir seans, sadece bu sefer bir ‘şekillendirme’ seansı. Müşterilerle denediğim ve sevdiğim yeni bir şey! Bir öğleden sonra su-tuz havası ruhumu yatıştırıyor. Lezzetli bir akşam yemeği.
Şu anki sloganım: ” İstediğimi alıyorum ve ihtiyacım olan her şeyi nezaketle alıyorum.”
Bu doğru. İsteklerim mutlaka beklediğim gibi görünmüyor, ama iniyorlar ve sonuçta kendilerini gerçekten iyi hissediyorlar. Kendi bedenim ve sinir sistemim yıllar sonra oldukça güvenilir bir homeostaza girmiş gibi göründüğü için ihtiyaçlar beklenmelidir, burada yol kenarında parçalanmak bile kısa bir süre için huzurumu bozar.
Sürekli olarak kutsandığınızı bildiğiniz her şeyden daha fazlası olduğunda kaygıya tutunmak zordur.
Ay aşağıya bakıyor, daha önce onları göremediğim açıklıklar yaratıyor. Daha önce algılanabilen, ancak nihayetinde kapatılmış olan ağ geçitlerinin açılması. Kalbimin kahini uyanır ve sessizce ama ısrarla şarkı söyler.
Ne görüyorsam onu görüyorum. Hissettiklerimi hissediyorum. Ne bildiğimi biliyorum. Ve güveniyorum.
